Concresco

EN – Uit angst voor een buitenlandse aanval liet de Albanese Stalinistische leider Enver Hoxha tijdens zijn bewind, tussen 1945 tot aan zijn dood in 1985, ongeveer 750.000 bovengrondse bunkers bouwen. Dit kwam neer op één bunker per vier Albanezen, in een land ter grootte van België. Hoewel gebouwd ter bescherming, had deze ingreep een averechts effect en zorgde alleen maar voor meer angst onder de volledig geïsoleerde bevolking. Na de val van het communisme in 1991 verloren de vrijwel onverwoestbare bunkers hun onvervulde doel en herinnerde ze slechts op indringende wijze aan het bijna 50 jaar durende dictatoriale verleden.

Vandaag de dag lijkt hun massale aanwezigheid echter vooral op buitenstaanders indruk te maken. De Albanezen zelf kijken liever naar de toekomst. Met het toetreden tot de NAVO op 1 april 2009 lijkt de aanzet gegeven tot een toekomstige toetreding tot de EU. Hoewel dit naar verwachting nog zeker tien jaar zal duren, heeft de bevolking het gevoel dat ze er klaar voor zijn.

“Some people think Albania is doomed; others think it was born under a lucky star. I think the question’s more complicated than that.”

The Palace of dreams, Ismail Kadare

Binnen deze serie worden de bunkers gebruikt als visuele metafoor om een groter maatschappelijk verhaal te vertellen. Ze vormen de leidraad om een indruk te geven van de ontwikkeling van een land dat in Europa als laatste afstand nam van het communisme en zijn moeizame tocht is begonnen om deel uit te maken van het kapitalistische Westen.

Hierbij vertellen de bunkers niet alleen het absurde verhaal over een xenofobisch regime in een totalitair verleden. Het uiteenlopende hergebruik en het feit dat er meer en meer bunkers verdwijnen – en de manier waarop – laten ook zien dat het, tot voor kort, armste land van Europa langzaam maar zeker een transformatie ondergaat.

error: Content is protected !!